Öncesinde ya da sonrasında hep ya bir felaket ya bir şehit haberi..
Hiç unutmuyorum 1999 Şubat'ını.
O zaman yaş 23 ama daha cep telefonum vs yok. Anca başka şehirlerden okumaya gelmiş birkaç öğrencide, annemlerde (kavga dövüş alınmış ve o zamanki para ile 6.000.000 TL fatura geldi mi evde kıyamet kopan) ve çalışan insanlarda olan bir alet..
Haberleşmek ev hattından, mektup/telgraftan ve ankesörlü telefonlardan..
Cebimizde ya ankesörlü telefon kartı ya da jetonlar.
Yol mu tıkalı? Otobüs mü gecikti?? Eve geç kaldın mı annen baban yarı beline kadar sarkar pencerede bekler..
"Yarın Taksim'de buluşup sinemaya gidelim" deyip kavilleştiğin arkadaşın bir bakarsın sen suya konmuş sardunya sapı gibi meydanda köklenirken aklına esmiş memlekete gitmiş! Anca evi ararsa öğrenirsin.
İnternet evlere girdi girecek. Olanlar da çevirmeli ağ! ADSL hayallerde..
Haliyle şimdiki gibi çıkır çıkır dokunmatiklere tıklayıp, twitterda facebookta anında haber almak diye bir şey yok. Çünkü twitter ve facebook da yok!
O akşam annem kapıyı açtı, daha "Hoşgeldin!" demeden "Kızım müjde! Apo'yu yakaladılar!" dedi.
Ağzım beş karış açık, nasıl sevinmiştim, anlatamam!!
Aradan 16 sene 7 ay geçti.
Deprem gördüm, teyzemi ve bir sürü sevdiğimizi kaybettim.
Mezun oldum.
Çalıştım.
Aşık oldum, evlendim.
Arada geçen zamanda ise memleketin çivisi çıktı, geri çakmak gerek..
Sanki 1993-1995 arasındaki şehit sayısı pik yapmış zamana geri dönmüş gibiyiz!
Bakın tanıdık gelecek mi başlık?! :(
Ve son birkaç günün acı bilançosu :( :
Ben henüz anne olmadım, inşallah bu sene niyetleniyorum ama doğurmamış halimle ben bir evladın yitimi ihtimaline bile zırıl zırıl ağlarken/paralanırken şehitlerin anne-babalarının hallerini düşünemiyorum; çıldıracak gibi oluyorum!!
Elimizin altında 16 sene 7 ay öncesinden daha fazla imkan var ama ne yazık ki o imkanları kullanacak yürekte ve vicdanda birileri noksan..
ALLAH CÜMLETEN SONUMUZU HAYRETSİN,
KİM NE OYUNLAR PEŞİNDEYSE DE İKİ CİHANDA ALLAH ONLARI HELAK ETSİN..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder